هزینه‌های تحریم ذینفعان پروژه از سوی مدیریت پروژه

سخنی کوتاه با خواننده

این روزها همه از تحریم‌های آمریکا علیه ایران صحبت می‌کنند و اثرات مخربی که از ابعاد اقتصادی و رفاهی به زندگی هموطنامون وارد کرده؛ اما تو این مقاله می‌خواهیم از تحریم‌های مدیریت پروژه که علیه ذینفعان پروژه گاهاً انجام میشه صحبت کنیم و واکاوی کنیم که این تحریم‌های مدیریت پروژه چه اثرات مخرب و هزینه‌هایی بر روند کار سازمان پروژه خواهد گذاشت.

تحریم مدیریت پروژه علیه ذینفعان پروژه چیست؟

تا حالا واژه « سازمان بسته » و یا« محیط کاری بسته » و امثال این اصطلاحات به گوشتون خورده، همین اصطلاحات با مفاهیم نزدیک بهشون در خصوص پروژه‌ها هم تسری داده میشن.

وقتی مدیریت پروژه مانع از خروج اطلاعات کارگاه به سمت ذینفعان پروژه میشه و به عبارت دیگه مانع از تکمیل پازل ارتباطی پروژه با ذینفعان دیگه اش میشه، به اون پروژه میگن پروژه بسته و به این اقدام اصطلاحاً میگن تحریم ذینفعان پروژه از سوی مدیریت پروژه.

چرا مدیریت پروژه، ذینفعان پروژه رو تحریم میکنه؟ این کار درسته؟

برای پاسخ دادن به این سؤالات دو مثال عینی می‌زنم تا کاملاً متوجه موضوع بشید

مثال اول

یک گروه ارزیاب از سمت دفتر مرکزی وارد کارگاه ما شده بود و مدیر پروژه به واحدهای کارگاهی دستور داده بود که اگر اطلاعاتی خواستند در اختیارشون بگذارند، دو روز در کارگاه ماندند و بدون برگزاری جلسه جمع‌بندی در کارگاه، راهی دفتر تهران شدند، بدون هماهنگی با مدیر پروژه و انتقال نتایج اولیه به ایشان، نامه‌ای بلندبالا به مدیرعامل نوشتند و وضعیت مالی پروژه رو اسفناک گزارش کردند.

تزریق مالی به کارگاه به‌واسطه این گزارش قطع شد و کارگاه وارد حواشی شد و … دیگه مابقی خودتون حدس بزنید.

درنهایت گزارش دست من رسید، گزارشی که به‌واسطه مفاهیم مالی اون باید با دقت و باریک‌بینی و تبحر به نگارش در میومد؛ متأسفانه از سر تا پا غلط بود؛در ادامه بعد از یک ماه افت راندمان و مشکلات ایجادشده برای کارگاه و … بالاخره در جلسه متعدد و پشت سر هم در طول یک هفته، مشکلات گزارش به مدیرعامل، مدیر مالی، معاونت اجرایی و … کامل منتقل شد و متوجه اشتباه بودن گزارش شدند و اوضاع تقریباً آرام شد.

مثال دوم

ذینفعان پروژه فشار آورده بودند که راندمان اجرای پایپینگ بالای 1000 اینچ دایا در روز باشه و به‌محض اینکه این راندمان افت پیدا می‌کرد، جلسه مدیریتی تشکیل می‌دادند و به‌غیراز مدیریت پروژه و رئیس کارگاه، مدیرعامل‌ها هم به جلسه فرامی‌خواندند.

پروژه به مشکل مالی خورده بود و مدیر پروژه به‌واسطه حفظ جایگاهش و حفظ متفاوت بودنش نسبت به بقیه مدیر پروژه‌ها در سازمان، کمتر سمت مدیرعامل می‌رفت که هم ازش پول بگیره و هم مشکلات رو باهاش در میون بزاره،… مدیریت پروژه به ستاد کارگاه دستور داد هیچ‌گونه گزارش راندمان به سمت دفتر تهران ارسال نشه که بلکه کاهش راندمان کم‌رنگ نشون داده بشه

خب برداشت شما چیه؟!

با توجه به دو مثال بالا به نظرتون تحریم اطلاعاتی مدیریت پروژه نسبت به ذینفعان پروژه کار درستی هست یا خیر؟

برای پیدا کردن جواب این سؤال به این موضوع دقت کنید، شاید جواب براتون روشن‌تر بشه.

اگر در مجمع بررسی وضعیت پیشرفت پروژه، ذینفعان پروژه بعد از گذشت از زمان شروع عملیات پروژه (چه مدت‌زمان کم و چه مدت‌زمان زیاد) تازه متوجه وضعیت وخیم عقب‌افتادگی‌ها غیرمجاز پروژه (که ناشی از سوء مدیریت سازمان پروژه میشه) بشوند، نباید به ذینفعان پروژه خورده گرفت که چرا به پروژه سر نزدند و یا وضعیت اون رو رصد نکردند.

بلکه نوک پیکان سمت مدیر پروژه و حوزه دانش مدیریت ارتباطات در پروژه‌اش نشونه میره که چرا پازل ارتباطی خودش رو انقدر نامناسب و ضعیف چیدمان کرده که ذینفعان پروژه در جریان وضعیت پروژه‌اش (جه بد و چه خوب) نبوده‌اند.

جواب صریح این سؤال رو اینجا نمی‌نویسم و ترجیح میدم که خوانندگان وب‌سایت مدیر پروژه با توجه به تجربه خودشون در پروژه‌ها، نظراتشون بنویسن و سعی می‌کنم بر اساس تجمیع نظرات و البته بعد فنی موضوع، جواب رو منتقل کنم.

هزینه‌های تحریم

*نوش دارو بعد از مرگ سهراب*

وقتی پروژه تحریم اطلاعاتی میشه، ذینفعان اصلی و بالأخص ذینفعان مثبت پروژه در جریان مشکلات اون قرار نمی‌گیرند و این موضوع باعث میشه پروژه طبق قانون مورفی هرروز وضعیتش بد و بدتر بشه، این وضیعت انقدر ادامه پیدا می کنه تا پروژه به سمتی میره که از فرط مشکلات، منهدم میشه (منظورم اینه که از اهداف برنامه‌اش؛ چه بعد زمانی و چه بعد بودجه و مالی بسیار فاصله میگیره

اونجاست که تازه ذینفعان در جریان قرار می‌گیرند و البته دیگه کاری از دستشون برنمیاد و یا حداقل برگردوندن پروژه در مسیر خودش بسیار سخت و دست‌نیافتنی میشه.